Oh, oh Corona.
Wat is er blijven hangen nu we weer van het slot zijn? Er is genoeg geschreven en gezegd over corona. Maar ook over de nasleep? Het is bekend dat je long-covidklachten kan houden nadat je corona hebt gehad; lichamelijke en mentale problemen die maanden aanhouden. Ook heeft het Trimbos instituut al meerdere keren onderzoek gedaan naar psychische gevolgen, als je zelfs geen corona hebt gehad: toegenomen depressie- en angstklachten, slaapproblemen en emotionele eenzaamheid waren de conclusie. Als positief verbonden aan deze crisis was dat mensen meer rust en meer saamhorigheid hebben ervaren.
Wat nodig is, om deze periode door te komen, is een perspectief op verbetering en de mogelijkheid tot meer sociale contacten.
Nu is dat voor mensen met depressie, angst, eenzaamheid in veel gevallen nodig; perspectief dat het beter zal gaan. Maar we hebben op dit moment het blijkbaar allemaal hard nodig. In de praktijk zien we volwassenen en jongeren die beïnvloed worden, zeg maar gerust last hebben, van de afgelopen 1,5 jaar waarin onze wereld negatief is veranderd. Negatieve en ook suïcide gedachten, eenzaamheid, depressie en angst, ja zeker zien we een toename van deze klachten. Wat verontrustend is, is de mate waarin jongeren zich nu melden met deze klachten. En kan ik ze perspectief bieden, of een mogelijkheid tot meer sociale contacten: nee. Wat kun je dan nog bieden als hulpverlener in een psychische pandemie lijkt het wel? Gewoon, de basis; luisteren, relativeren, vangnet creëren, uitleg, een oorzakelijke fase in het leven vinden waar angst speelde en deze ook behandelen, maar ook de momenten waar je je kracht hebt ervaren belichten en deze kracht aanspreken.
Toch blijft het ook voor ons een uitdaging om een 17 jarige te zien zitten, hangende schouders, blik op eigen navel, en hier een perspectief biedend gesprek mee te hebben. Terwijl je niet kan aangeven hoe ze haar sociale contacten kan verbeteren, dan de digitale die ze nu wel al een tijd kent. Of hoe ze in andere leefomgevingen zich weer kan bewegen, om zichzelf af te leiden van de gedachten aan touwen of hoge gebouwen. En de angst die ze heeft als ze wel stappen zet hierin om vervolgens haar oma te besmetten.
Of de 74 jarige mevrouw die samen met haar man een soort van opgesloten zit, en hun kleinkinderen al heel lang niet meer hebben kunnen knuffelen. Die niet angstig zijn, maar natuurlijk ook niet het risico willen aangaan dat ze ziek worden. Haar depressieklachten waar ze nu minder mogelijkheden voor heeft om hier mee om te gaan, geven haar meer angst.
3 perspectieven; het meisje, de oudere mevrouw maar ook die van de hulpverlener. En zo zijn er nog meer, misschien ook wel dat van jezelf want oh oh het treft ons allemaal. Oh, oh we willen leven, zoals we gewend zijn. En oh, oh, rust en saamhorigheid kunnen we wel behouden, als de knuffel, de afleiding, de vrijheid er ook maar weer mogen zijn.